Carberiae Rupes

IN COMITATU CORGAGENSI.    SCRIPSIT JUN. ANN. DOM. 1723


Ecce ingens fragmen scopuli, quod vertice summo
Desuper impendet, nullo fundamine nixum,
Decidit in fluctus: maria undique et undique saxa
Horrisono stridore tenant, et ad aethera murmur
Erigitur; trepidatque suis Neptunus in undis.
Nam, longâ venti rabie, atque aspergine crebrâ
Aequorei laticis, specus imâ rupe cavatur:
Jam fultura ruit, jam summa cacumina nutant;
Jam cadit in praeceps moles, et verberat undas.
Attonitus credas, hinc dejecisse Tonantem
Montibus impositos montes, et Pelion altum
In capita anguipedum coelo jaculâsse gigantum.
    Saepe etiam spelunca immani aperitur hiatu
Exesa è scopulis, et utrinque foramina pandit,
Hinc atque hinc a ponto ad pontum pervia Phoebo
Cautibus enormè junctis laquearia tecti
Formantur; moles olim ruitura supernè.
Fornice sublimi nidos posuere palumbes,
Inque imo stagni posuere cubilia phocae.
    Sed, cum saevit hyems, et venti, carcere rupto,
Immensos volvunt fluctus ad culmina montis;
Non obsessae arces, non fulmina vindice dextrâ
Missa Jovis, quoties inimicus saevit in urbes,
Exaequant sonitum undarum, veniente procellâ:
Littora littoribus reboant; vicinia latè,
Gens assueta mari, et pedibus percurrere rupes,
Terretur tamen, et longè fugit, arva relinquens.
    Gramina dum carpunt pendentes rupe capellae,
Vi salientis aquae de summo praecipitantur,
Et dulces animas imo sub gurgite linquunt.
    Piscator terrâ non audet vellere funem;
Sed latet in portu tremebundus, et aëra sudum
Haud sperans, Nereum precibus votisque fatigat.